7 هُداوندئے بارگاها آرام بئے و گۆن اۆپارے آییئے ودارا. آیانی سئوَبا جۆش مجن که وتی راها کامران اَنت و آیانی سئوَبا هم که پلیتێن پندلان کارَ بندنت.
هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.
گۆن سَبرے په هُداوندا ودارُن کرت، دێمی گۆن من ترّێنت و منی پریاتی اِشکت.
په کُربانیگی نهاِنت که ترا هکّلَ دئیان، تئیی سۆچگی کُربانیگ مُدام منی چمّانی دێما اَنت.
منی اَرواه په اێمنی تهنا هُدائے رهچار اِنت، چیا که منی رَکّێنگ چه هماییئے نێمگا اِنت.
او منی اَرواه! په اێمنی تهنا هُدائے رهچار بئے، چیا که منی اُمێت گۆن هماییا اِنت.
پدا بادشاه وتی دلئے تبا کارَ کنت و وتا چه سجّهێن هُدایان بُرزتر و پُرمڑاهترَ گِندیت و هُدایانی هُدائے هِلاپا اَنچێن هبرَ کنت که مردم هئیرانَ بنت. تان هما وهدا کامیابَ مانیت که گَزبئے وهد سَرجم نبوتگ. هما چیزّ که بئیگی اَنت، اَلّمَ بنت.
شَرّێن کارئے کنگا دم مبَرێن، چێا که اگن هِمّتا دئور مدئیێن، په وهدَ رُنێن.