5 وتی زندمانئے راها هُداوندئے سپردگ کن و آییئے سرا تئوکل، که کارساز هما اِنت.
آییا دْوا کرت و گوَشت: ”او هُداوند! منی واجهێن اِبراهێمئے هُدا! مرۆچی منا سۆبێن کن و منی واجهێن اِبراهێمئے سرا مِهربان بئے.
”اَنگت وتی اۆست و اُمێتا په هُدایا بند، بِلّ آ ترا برَکّێنیت، برَکّێنیت اگن ترا دۆستَ داریت.“
وتی پرێشانیان په هُدایا بِلّ، که آ تئیی دارۆک اِنت، آ هچبر پهرێزکاران کپگا نئیلیت.
پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن و چے بنۆشێن؟‘، نه په وتی جِسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘. زِند چه وراکا و جِسم و جان چه پۆشاکا گێشترَ نکرزیت؟
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن؟‘ نه په وتی جسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘
گڑا چُش بگوَشێت: ”اگن هُداوند بلۆٹیت، زندگَ مانێن و اے پئیم و آ پئیما کنێن.“
وتی سجّهێن گَم و پرێشانیان هماییئے سرا یله کنێت، پرچا که آییا شمئے هئیال گوَر اِنت.