4 چه هُداوندا شادمان بئے که آ تئیی دلئے مرادا پورهَ کنت.
منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
آ وهدی هُدائے کُربانجاها رئوان، دێم په هُدایا که منی وشّی و شادهی اِنت. او هُدا، منی هُدا! ترا گۆن چنگا نازێنان.
شما منا گچێن نکرتگ، من شمارا گچێن کرتگ و دێم داتگ که شما برئوێت و بَر و سَمر بیارێت، اَبدمانێن بَر و سَمر. گڑا هرچے که منی نامئے سرا چه پتا بلۆٹێت، شمارا دنت.
اگن شما منی دل و درونا بمانێت و منی هبر شمئے دلا بماننت، هرچے که لۆٹێت بلۆٹێت، شمارا رسیت.
شما مَسیه هچبر ندیستگ، اَنگت آییا دۆستَ دارێت. انّون هم شما آییا نگندێت، بله آییئے سرا باوَرۆ هست و هچّ لبزے شمئے پُرشئوکتێن وشّیا درشان کرتَ نکنت،