38 بله سجّهێن سرکش گار و گُمسارَ بنت، بدکار گُڈّگَ بنت و آیان آکبتے نێست.
بله هُدا ترا اَبدیَ پرۆشیت. ترا چَکاپیت و چه تئیی گِدانا گوَجیت و چه زندگێنانی زمینا تئیی ریشّگا کَشّیت. اۆشت...
تان هما وهدا که هُدائے پاکێن جاگها شتان. نون اے مردمانی آکبتُن دیست.
بدکار مُردگانی جهانا پِرَ ترّنت، آ سجّهێن کئوم که هُدایا شمۆشنت.
تان رُنگئے وهدا بِلّی هۆریگا رُدنت، رُنَگئے وهدا گۆن رۆنکارانَ گوَشان: ”پێسرا زَهریچکان یکراه و په سۆچگا گْرامبَند بکنێت، رَندا گندمان منی اَمبارا بِلّێت.“‘“
پمێشکا اے مردم دێم په اَبدمانێن سِزایا رئونت، بله پهرێزکارێن مردمان نمیرانێن زِندَ رَسیت.“