34 هُداوندئے ودارا بئے و هماییئے راها بۆشت، که ترا په مُلکئے میراس برگا سرپرازَ کنت، وتَ گندئے که بدکار چۆن گُڈّگَ بنت.
آییئے دل مُهر اِنت، نتُرسیت، نێٹ وتی دژمنانی شِکستا گندیت.
گۆن گریب و نێزگاران بێهساب بکشنده اِنت، آییئے پهرێزکاری تان اَبد برجم اِنت. آییئے کانٹ په شانے بُرز کنگَ بیت.
آ وتی رۆچان په سێری و هزگاریَ گوازێنیت و آییئے چُکّ و اۆبادگ زمینئے میراس برۆکَ بنت.
هُداوندئے ودارا بئے، زۆرمند بئے و دلا ڈَڈّ کن. هئو! هُداوندئے ودارا بئے.
هُدائے سرا تئوکل کن و نێکیئے راها گر، وتی مُلکا جهمنند بئے و وپاداریئے رَندگیر.
هُداوندئے بارگاها آرام بئے و گۆن اۆپارے آییئے ودارا. آیانی سئوَبا جۆش مجن که وتی راها کامران اَنت و آیانی سئوَبا هم که پلیتێن پندلان کارَ بندنت.
چیا که بدکار گُڈّگَ بنت، بله آ که هُداوندئے ودارا اَنت مُلکا میراسَ برنت.
تهنا گۆن وتی چمّانی شانک دئیگا بدکارانی سزایانَ گندئے.
پهرێزکار مَچّئے پئیما سبزَنت و لبنانئے گَزّانی پئیما رُدنت.
بله هما که تان آهِرا سکّیانَ سگّیت، آ رَکّیت.
چێا که هرکَس وتا مزنَ زانت و لێکیت، کَمشرپَ بیت و هرکَس وتا جَهل و اێردستَ مَنّیت، وشنام و شرپدارَ بیت.“
اے چَکّاس پمێشکا کاینت که شمئے مُهر و مُهکمێن باور ایسّا مَسیهئے زاهر بئیگئے وهدا ستا کنگ و ساڑایگ و اِزّت دئیگ ببیت. شمئے باور چه زئوال بئیۆکێن سُهر و تلاها باز گێشترَ کرزیت، بِلّ تُرے سُهر چه آسا گوَستگ.
پمێشکا، هُدائے پُرواکێن دستئے چێرا وتا بێکِبر و دربێش بکنێت تانکه آ، وتی گیشێنتگێن وهدا شمارا بُرز و سرپراز بکنت.