3 په آیان که منی رندا کپتگاَنت وتی نئیزَها چست کن و آیانی راها بند. منی اَرواها بگوَش: ”تئیی رَکّێنۆک من آن!“
او هُداوند! وداریگ آن که تئو برَکّێنئے.
وهدے بدکار هملهَ کننت که منی جسم و جانا بدِرّنت و اێر ببرنت، وهدے دژمن و بدواه منی سرا اُرُشَ کننت، آ وت ٹگلَ ورنت و کپنت.
وتی داتگێن رَکّێنگئے شادهیا پدا بدئے و منا مُرادیگێن روهے ببَکش.
منی نجات و اِزّت گۆن هُدایا اِنت، هما منی مُهرێن تلار اِنت، منی پناهگاه اِنت.
په انسانا تئیی هِژم هم تئیی سَتائے سئوَبَ بیت و پَشت کپتگێن هِژما تئو وتی لانکا بندئے.
آییا چه دْراجێن اُمرے سێراپَ کنان و هُدایی نجاتا آییا پێشَ داران.“
چێا که من گۆن وتی چمّان چه تئیی نێمگا اے نِجات و رَکّێنگ دیستگ
آیان گۆن وتی اے کارا، تئیی واک و واهگ که تئو چه پێشا گیشّێنتگاَت، پوره و سَرجم کرت.