18 هُداوند گۆن پْرُشتهدِلان نزّیک اِنت و درُشتهروهانَ رَکّێنیت.
او هُداوند! تئو نزّیکّ ائے و تئیی سجّهێن هُکم راست اَنت.
هرکَس که هُداوندا تئوارَ کنت، هُداوند، آییئے نزّیکّا اِنت، هرکَس که په دل و سِتک آییا تئوارَ کنت.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
پْرُشتهدِلان دْراهَ کنت و ٹپّانِشَ بندیت.
نون زمین چَنڈت و جُمب و جۆشا لَگّت، کۆهانی بێه و بُنیات هم لرزتنت، چیا که آ هِژم گپتگاَت.
هُدائے دلپسُندێن کُربانیگ، پْرُشتگێن اَرواه اِنت. او هُدا! پْرُشتگ و تئوبهکارێن دلێا تئو جَهلَ نجنئے.
او هُدا! تئیی شُگرا گرێن، تئیی شُگرا گرێن که تئیی نام نزّیک اِنت و مردم تئیی اَجبێن کارانی هبرا کننت.
بێشَکّ، آ مردمانی رَکّێنگ نزّیک اِنت که چه هُدایا تُرسَنت، تان مئے سرڈگار چه آییئے شان و شئوکتا سررێچ ببیت.
”هُداوندئے روه منی سرا اِنت، آییا منا رۆگن پِر مُشتگ تانکه وار و نێزگاران وشّێن مِستاگے برسێنان، منا دێمی داتگ که بندیگ و اَسیران آزاتیئے بشارتا بدئیان و په کۆران بیناییئے مِستاگا برسێنان، زُلم دیستگێنان برَکّێنان و