6 گۆن هُداوندئے گال و هبرا آسمان اڈّ بوتگاَنت و آیانی سجّهێن لشکر، گۆن آییئے دپئے دَما.
بُنگێجا، هُدایا آسمان و زمین اَڈّ کرتنت.
هُدایا گوَشت: ”آپانی نیاما کُبّهے ببیت که آپا چه آپا جتا بکنت.“
اے پئیما آسمان و زمین و اے سجّهێن چیزّانی جۆڑ بئیگ سَرجم بوت.
هُداوندێن هُدایا چه زمینئے هاکا مردمے جۆڑ کرت، آییئے پۆنزا زِندئے ساهی دَمِت و اے مردم سَهدارے بوت.
گوَشتی: ”وتی جۆڑ کرتگێن اِنسانا چه زمینئے سرا گار و گُمسارَ کنان. مردمان، چارپادێن هئیوانان، لاپکَشّێن جانوَران و آسمانئے بالی مُرگان یکجاه گُمسارَ کنان، چێا که من چه اِشانی جۆڑ کنگا پَدَرد آن.“
وتی روها که دێمَ دئیئے اے اڈَّ بنت. زمینئے سربرا نۆک و تازگَ کنئے.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
چه اے هبرا رَند، ایسّایا مُرید دَم جتنت و گوَشتی: ”پاکێن روها بزورێت و وتی دلا جاگه بدئیێت!
آیان هُدائے هَکّ و راستی گۆن درۆگا سئودا کرت و اَڈّ کنۆکێن هُدائے بدلا، اَڈّ کرتگێنانی پرستش و هِزمتِشَ کرت، هما اَڈّ کنۆک که تان اَبد ستا و سنا کرزیت. اَنچُش اِنت، آمین.
اے پئیما په زانت، وتی چمّان چه اے راستیا بندَ کننت که آسمان، هُدائے هُکمئے سرا چه دێریگێن وهدان هستاَت و اے زمین، چه آپا و آپئے راها جۆڑ بوتگ و