5 آییا اَدل و راستی دۆستَ بیت، زمین چه آییئے مِهرا پُرّ اِنت.
او هُداوند! تئیی کار چینکدر باز اَنت، تئو، اے سجّهێن په هکمت اڈّ کرتگاَنت، زمین چه تئیی جۆڑ کرتگێنان پُرّ اِنت.
هُداوند آدل اِنت، آییا اَدل و اِنساپ دۆستَ بیت، نێکدل آییئے دێما گندنت.
زمین چه تئیی مِهرا پُرّ اِنت، او هُداوند! وتی هُکمان منا سۆج دئے.
تئو پاکی و راستی دۆست داشتگ و چه بدیا نَپرَت کرتگ، پمێشکا هُدایا، تئیی هُدایا، ترا گێشتر چه تئیی همراهان شادهیئے رۆگن پِر مُشتگ.
بادشاه زۆراور اِنت، اَدلی دۆستَ بیت. تئو، او هُدا، اِنساپ برجاه داشتگ، سجّهێن اِسراییلا تئو هما کار کرتگ که په اَدل و اِنساپ اَنت.
تان وتی آسمانی پتئے چُکّ ببێت، چێا که آ وتی رۆچا په نێک و بدانَ دْرپشێنیت و وتی هئورا په پهرێزکار و رَدکارانَ گوارێنیت.
اَنگت هم آییا وتا چه گواهی دئیگا دور نداشتگ. په وتی مِهرئے درشان کنگا، چه آسمانا هئورَ گوارێنیت و پُربرێن کِشاران په مۆسمَ رۆدێنیت، شمارا په الکاپی وَرد و وراکَ دنت و شمئے دلان چه وشّیان سررێچَ کنت.“