22 او هُداوند! تئیی مِهر مئے سرا ساهێل بات، هما دابا که اُمێتِن په تئو بستگ.
گۆن وتی هزمتکارا کرتگێن کئولا یات کن، که تئیی کئول منی اُمێت اِنت.
تئیی مِهر منی تسلّا بات، هما پئیما که تئو گۆن وتی هزمتکارا کئول کرتگ.
بله تئیی مِهرئے سرا تئوکلَ کنان، دلُن گَل و بالَ بیت که تئو منا رَکّێنتگ.
بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت، بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
گڑا ایسّایا وتی دست آیانی چمّانی سرا پِر مُشت و گوَشتی: ”هما ڈئولا که شما باور کرتگ، گۆن شما هما ڈئولا ببیت.“