8 هُداوندَ گوَشیت: ”ترا هما راها سۆجَ دئیان که باید اِنت برئوئے، ترا شئور و سلاهَ دئیان و ترا چارانَ بان.
وتی سرُن جَهل کرت و هُداوندئے شُگر گپت. من، هُداوند وتی واجه اِبراهێمئے هُدا ستا کرت که منا راستێن راهی پێش داشت که وتی واجهئے بَچّئے سانگا گۆن واجهئے براتئے جنکّا بکناێنان.
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.
کئے اِنت هما که په دل هُداتُرس ببیت؟ هُداوند آییا هما راستێن راها سۆجَ دنت که باید اِنت گچێنی بکننت.
هئو! هُداوندئے چمّ گۆن همایان اِنت که چه آییا تُرسنت، گۆن همایان که اۆست و اُمێتِش آییئے مِهر اِنت،
او چُکّان! بیاێت و چه من بِشکنێت، من شمارا سَبکَ دئیان که هُداوندا چۆن بمَنّێت.
منی جُگا بَڈّا کنێت، چه من هێل بگرێت، که من نَرمدل و بێکِبر آن. گڑا شمارا آرام و آسودگیَ رَسیت.