11 او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.
او هُداوند! په نێکدلان نێکی کن په همایان که دلِش راست و تچک اَنت.
بَهتاور هما اِنت که هُداوند آییئے گناها هچبر هسابَ نئیاریت و آییئے اَرواها پرێبے مان نێست.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها په شادهی کوکّار کنێت، نێکدلان، هُداوندئے ستا کنگ زێبَ دنت.
بله آ سجّهێن که تئیی باهۆٹ و مئیارَ بنت، شادمانی بکننت، دایما ساز و زێمل بجننت. آیان وتی ساهگئے چێرا نگهپانی بکن، تان هرکَس که تئیی نامئے دۆستدار اِنت گۆن تئیی ناما شادان ببیت.
پهرێزکار هُداوندئے درگاها شادهی کنات و آییئے درگاها پناه بزورات. سجّهێن نێکدِل پَهر بکناتنت.
بله پهرێزکار شادمان و هُدائے درگاها گَل و بال باتنت و چه وشّیا شادهی کناتنت.
منی اِسپر هُدا اِنت که نێکدلانَ رَکّێنیت.
هُداوند بادشاهیَ کنت، زمین شادهی بکنات و سجّهێن تئیابی سرڈگار گَل باتنت.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و آییئے پاکێن ناما بنازێنێت.
او سجّهێن زمین! په هُداوندا شادمانیئے کوکّارا بُرز کن. کوکّار کنێت، په شادهی سئوت بجنێت، بنازێنێت.
بله نه تهنا په همینچُکا، ما چه وتی هُداوند ایسّا مَسیهئے راها هُدائے سرا پَهرَ بندێن، هما ایسّا که آییئے سئوَبا اَنّون مارا سُهل و وشّانی رَستگ.
نون، او منی براتان! شادمانی بکنێت که شما هُداوندئیگ اێت. په من اے هبرانی پدا نبشته کنگ هچّ گران نهاِنت و اے هبر په شما اێمنیَ کارنت.
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت.