3 په راستی منی تلار و کلات ائے، په وتی نامئیگی منا راه سۆجَ دئیئے و رهشۆنیَ کنئے.
چێا که منی رۆچ چۆ دوتّا گارَ بنت و هڈّ چۆ رۆکێن اِشکرا سُچنت.
وتی دلگۆشی منی نێمگا ترّێنت. تان زندگ آن، گوانکیَ جنان.
اگن چه منی کارێا دِلرَنج ائے، منا پێشی دار و کرنیگێن راها منا رهشۆن بئے.
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
او هُداوند! په وتی نامئیگی منی گناه و مئیاران ببَکش، چیا که مزن اَنت.
دێم په وتی راستیا منا رهشۆن بئے و سَبک بدئے، چیا که تئو منی رَکّێنۆکێن هُدا ائے و سجّهێن رۆچا تئیی اِنتزار و ودارا آن.
بێکِبر و دربێشێن مردمان راستیئے راها رهشۆنیَ دنت، و وتی کشکا آیان پێشَ داریت.
وتی رُژن و راستیا راه دئے، تانکه منی رهشۆن ببنت و منا پاکێن کۆها و تئیی بارگاها بیارنت.
منی پناه دئیگئے تلار بئے، که مُدام دێم په آییا بیایان. تئو په منی رَکّێنگا هُکم کرتگ، چیا که منی تلار و کلات تئو ائے.
او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! مارا مَدَت کن، وتی نامئے شان و شئوکتئے سئوَبا، په وتی نامئیگی مارا برَکّێن و مئے گناهان ببَکش.
تان په آیان که تهارۆکی و مَرکئے ساهگا نِشتگاَنت، رُژنایی ببَکشیت و مارا دێم په سُهل و آسودگیئے راها رهشۆنی بکنت.“
وهدے آ کئیت، بزان راستیئے روه، شمارا دێم په سَرجمێن راستیا رَهشۆنیَ کنت، پرچا که آ وتسرا هچَّ نگوَشیت، تهنا هما چیزّانَ گوَشیت که اِشکُنتِش و شمارا دێمئے هالانی بارئوا سرپدَ کنت.