17 هُداوندا! مئیل که شرمندگ ببان، چیا که ترا تئوارُن پِر جتگ، بِلّ که شَرور سرجهل و شرمندگ ببنت و مُردگانی جهانا بێتئوار.
مُردَگ هُداوندا ننازێننت، نه آ مردم که رئونت و بێتئوارَ بنت.
او هُداوند! تئیی مئیار و باهۆٹ بوتگان، هچبر مئیل که شرمندگ ببان، وتی اَدل و اِنساپئے تها منا نجات بدئے.
آ که چمِّش گۆن آییا اِنت دْرپشان اَنت، آیانی دێم هچبر شرمسارَ نبیت.
هرکَس که منی مُسیبتانی سرا شادهیَ کنت شرمندگ و سرجَهل بات، آ که وتا چه من بُرزترَ کننت گۆن شرم و بێشَرَپی پۆشێنگ باتنت.
آ که منی زِندئے تباهیئے رندا اَنت، رسوا و شرمندگ باتنت. آ که په منی تاوانا پندلَ جۆڑێننت، پُشتا بکنزات و پَشَل باتنت.
تئو منی دل چه شادانیا سررێچ کرتگ، چه آیانی هما وهدئے شادانیا گێشتر که دان و گَلّه و تازگێن شرابِش باز ببنت.
منی سجّهێن دژمن شرمندگ و سَکّ پرێشانَ بنت، آ دێما چهرَ دئینت و پَشَل و شرمندگَ بنت.
سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
او هُداوند! لشکرانی هُدا! تان کدێن هِژمئے آسا وتی کئومئے دْوایانی سرا گوارانَ بئے؟
تئو انگورئے درچکے چه مِسرا گوَتک، تئو کئوم ڈنّا در کرتنت و اے درچک کِشت.
اگن هُداوند منی کُمک مبوتێن، من زوتّ مَرکئے بێتئواریا بُکّتگاتان.
بازێنے که زمینئے هاکانی تها واب اِنت، جاهَ جنت، لهتێن په اَبدمانێن زِندا و لهتێن په پَشَلی و اَبدمانێن کَمشرپیا.