11 دژمنانی سئوَبا سُبکّ و کلاگی بوتگان، هاس په همساهگان، پجّارۆک چه من تُرسان اَنت و هرکَس منا کوچه و دَمکانَ گندیت، تچیت.
زانا، من انسانے نهآن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.
دۆست و همبلُن ٹَپّانی سئوَبا چه من وتا کرّے دارنت و نزّیکێن هم دور اۆشتاتگاَنت.
آ وتی جندئے زبانئے سئوَبا ٹگلَ ورنت. هرکَس که بگندیتِش په آیان سرا چنڈێنیت.
تئو منی دۆست و سنگت چه من دور کرتگاَنت، تهنا تهاری اِنت که منی همراه اِنت.
تئو منی همدِلێن سنگت چه من دور بُرتگ و چه من بێزار کرتگاَنت. بندیگ آن و در آتکَ نکنان.
بله اے پئیما پمێشکا بوت که نبیانی کتابانی پێشگۆیی، راست و پَدّر ببنت.“ گڑا سجّهێن مریدان آ یله دات و جِستنت.
پِتْرُسا په نالتے سئوگند وارت و گوَشت: ”من اے مردا نزانان.“ هما دمانا کرۆسا بانگ دات.
آ وهدی، مریدان آ یله دات و جِستنت.
چێا که مَسیه هم وتی وَشنۆدیئے پدا نهاَت، اَنچُش که نِبشته اِنت: ”تئیی رَد و بد کنۆکانی رَد و بد، منی سرا کپتگاَنت.“
ائولی رندا که من هَکدیوانا پێش کنگ بوتان، کسّ منی کُمَکّا نئیاتک. سجّهێنان منا یله کُرت. هُدا اِشان ببکشات.
اگن مَسیهئے نامئے سئوَبا شمارا زاه و زَکَتَ کننت، شما بَهتاور اێت، پرچا که هُدائے پرشئوکتێن روها شمئے دلا جاگه کرتگ.