6 من وتی آسودگیئے وهدا گوَشت: ”هچبر لرزێنگَ نبان.“
وتی دلا گوَشیت: ”هچبر چه وتی جاها سُرێنگ و جُمبێنگَ نبان نَسلانی نَسل چه کزا و بلاهان دورَ بان.“
منا مُهر بدار که بِرَکّان، مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.
هما که گرێوانا درَ کپیت و تُهمان په کِشَگا بارت، په شادهی کوکّار کنانا واتَرَّ کنت و وتی لۆٹُکانَ کاریت.
هما که وتی زرّا په سوتّ مدنت و بێگُناهێئے هلاپا رشوَت مگیپت، آ که اِشان برجاهَ داریت هچبرَ نلرزیت.
من مُدام هُداوند وتی دێم په دێما دیستگ، آ منی راستێن پهناتا اِنت، چه همے سئوَبا منَ نلرزان.
بادشاها گوَشت: ”اے هما مزنێن بابِل نهاِنت که من گۆن وتی زبردستێن زۆرا اَڈّ کرت که منی پُرمڑاهێن شان و شئوکتا زاهر بکنت و منی شاهی کَلات ببیت؟“
پدا گۆن وتَ گوَشان: ”تئو په بازێن سالان مزنێن مالے مُچّ کرتگ. نون آسودگ ببئے، وشّ بوَر و بنۆش و شادهی کن!“‘