12 تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت. او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.
هچبر اِشانی مجلسا منِنداتان، گۆن اِشان همدیوان مباتان، که چه وتی هِژما مردمِش کُشتگاَنت و په وتی دِلوَشّیا سانڈِش لَنگ کرتگاَنت.
هُداوندا نازێنان، که مُدام منی سرا مهربان بوتگ.
ترا هر رۆچَ نازێنان و تئیی ناما ستا کنان، اَبد تان اَبد.
پمێشکا، دلُن وشّ و زبان شادان اِنت. جِسم و جانُن مان اُمێتئے کلاتا آرامَ گیپت.
او هُدا! ما مُدام تئیی سرا پَهر کرتگ و تان اَبد تئیی نامئے شُگرا گرێن. اۆشت...
او منی اَرواه! آگاه بئے. او چنگ و سُرۆدان! آگاه بێت. من بامگواها چه وابا پادَ کنان.
بله من مُدام تئیی کُمکئے اُمێتوار آن و ترا گێش و گێشتر ستا کنان.
منی لُنٹ شادمانیئے کوکّارا کننت، من ترا نازێنان، که تئو منا مۆکِتگ.
ایسّایا درّاێنت: ”من شمارا گوَشان، اگن اے بێتئوار ببنت، سِنگ و ڈۆک کوکّارَ کننت.“
بله ما چه وتی دیستگێن و اِشکتگێنانی پَدّر و درشان کنگا وتا داشتَ نکنێن.“
گوَشگا اَتنت: ”آمین، ستا و شئوکت و دانایی و شُگرگزاری و اِزّت و زۆر و واک مئے هُدائیگ اَنت، اَبد تان اَبد. آمین.“