1 او هُداوند! ترا شان و سئوکتَ دئیان، چیا که تئو منا چه جُهلانکیان چست کرت و نهاِشتِت دژمن منی سرا شادهی بکننت.
چۆ مبیت دژمن بگوَشیت: ”من آییئے سرا سۆبێن بوتگان“، بدواه شادان ببیت که منَ لرزان.
هُداوند! بدکارانی اَرمانان پوره مکن، وهدے اُرشَ کننت آیانی پندلان سۆبێن بئیگا مئیل. اۆشت...
تئیی شان و شئوکتا نازێنان، او منی هُدا! او بادشاه! تئیی ناما سَتا کنان، اَبد تان اَبد.
او منی هُدا! تئیی سرا تئوکلَ کنان، مئیل که پَشَل و شرمندگ ببان و دژمن منی سرا بالادست ببنت.
نون دژمنانی انگرّا سرپرازَ بان و گۆن شادمانیانی کوکّارا آییئے تمبوئے تها کُربانیگَ کنان، هُداوندا په سئوت و سازَ نازێنان.
وتی مردمان برَکّێن و وتی کئوما برکت بدئے، آیانی شپانک بئے و تان اَبد وتی کۆپگا بجّلِش.
مئیل که پرێبکارێن دژمن منی سرا شادهی کننت، مئیل هما که مُپت و ناهکّا چه من بێزار اَنت چمُّک و پونزُک بکننت.
چه اِشیا زانان که چه من وشنۆد ائے، که دژمن منی سرا بالادست نبوتگاَنت.
گۆن وتی دپا آییئے کِرّا پریاتُن کرتگ، آییئے ستا و سنا منی زبانا اَت.
چیا درکئوم بگوَشنت: ”اِشانی هُدا کجا اِنت؟“ مئے چمّانی دێما کئوم بگنداتنت که تئو وتی هزمتکارانی رِتکگێن هۆنانی بێرا گِرئے.
همساهگانی دێما رُسوا بوتگێن و کَش و کِرّئے مردمانی کَلاگی.
نون منِ نِبوکَدنِزَر آسمانانی بادشاها ستا کنان، ساڑایان و شرپَ دئیان چێا که آییئے سجّهێن کار راست اَنت و آییئے راه په اِنساپ. آ، گُروناکانی گردِنا جَهل کرتَ کنت.“