7 او هُداوند! پاد آ. او منی هُدا! منا برَکّێن. تئو ائے که منی دژمنانی دێما شهماتَ جنئے و بدکارانی دپ و دنتانانَ پرۆشئے.
او هُداوند! پاد آ. او هُدا! وتی دستا شهار. بزّگێنان مشمۆش.
هُداوندَ گوَشیت: ”چه نِزۆرێن مردمانی لگتمالی و هاجتمندانی نالگانی سئوَبا نون جاهَ جنان. من اِشان هما پئیما اێمنیَ بَکشان که اِشانی اَرمان اِنت.“
بِلّ که لشکرے منی چاگردا وتی گِدانان مِکّ بکنت، اَنگت منی دلَ نلرزیت، اگن جنگے هم منی سرا بکپیت، اَنگت دلجم آن.
آگاه بئے و په منی دادرسیا جاه بجن. او منی هُدا، او منی هُداوند! په منی هکّا.
او هُداوند! آگاه بئے. په چے واب ائے؟ جاه جن و مارا تان اَبد یله مکن.
او هُدا! اِشانی دنتانان مان دپا پرۆش. هُداوندا! اے ورناێن شێرانی نێشێن دنتانان چه بُنا در کن.
او هُداوند، او لشکرانی هُدا! تئو اِسراییلئے هُدا ائے، آگاه بئے، سجّهێن کئومان سِزا بدئے و بدکارێن درۆهۆکانی سرا رهم مکن. اۆشت...
هُداوندا! وتی دێما گۆن من ترّێن و منی ساها برَکّێن، وتی مِهرئے سئوَبا منا نجات بدئے.
او هُداوند! گۆن وتی هِژما جاه بجن و منی دژمنانی گَزبئے دێما پاد آ! آگاه بئے، او منی هُدا! تئو ائے که دادرسیئے جارِت جتگ!
چیا وتی دستا پُشتا دارئے، وتی راستێن دستا؟ دستا پَچ کن و په آیان گاری و تباهیے بیار.