4 هُداوندئے تئوار زۆرمند اِنت، هُداوندئے تئوار دْرپشناک اِنت.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
هماییا که آسمانان شَهسواریَ کنت، کوَهنێن آسمانان، هماییا که وتی آوازا بُرزَ کنت، تْرند و پُرواکێن آوازا.
هُدائے کدرتا جار بجنێت، که شان و شئوکتی اِسراییلئے سرا اِنت و کدرتی، آسمانانی سرا.
هُداوند چه مزنێن آپانی تئواران، چه دریائے چئولانی پرُشگا مزنشانتِر اِنت، بُرزێن اَرشا.
چه اے کارا سجّهێن مردم هئیران بوتنت و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن هبرے؟! گۆن واک و اِهتیارے جِنّان هُکمَ دنت و آ هم مردمان یلهَ کننت.“
آییا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”شمئے سِتک و باور کجا شت؟!“ مریدان چه اے اَجَبێن کارا تُرست و بَه منتنت و چه یکدومیا جُستِش گپت: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئولان نِهرّ و هُکمَ دنت و آ هم، آییئے هُکما مَنّنت.“