1 او هُداوند، او منی تلار! ترا تئوارَ کنان، چه من نادلگۆش مبئے. اگن تئو بێتئوار ببئے، همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
هُدائے بارگاها زار و پریاتَ کنان و چه هُداوندا رهمَ لۆٹان.
وتی گِلَگان هماییئے بارگاها کنان و وتی سکّی و سۆریان هماییا گوَشان.
هُداوند! منا زوتّ پَسّئو دئے، منی روها دَم برتگ، وتی دێما چه من چێر مدئے، که همایانی پئیما بان که کَلّ و کبرا کپنت.
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
او منی هُدا! سجّهێن رۆچا پریاتَ کنان و تئو پَسّئوے ندئیئے، سجّهێن شپا هم، بله آرامَ نگِران.
هُداوندُن گۆن بُرزێن تئوارے پریاتَ کرت و آییا چه وتی پاک و گچێنیێن کۆها منا پَسّئو دات. اۆشت...
او هُداوندئے دۆستداران! په هُداوندا نازێنک بجنێت، آییئے پاک و پَلگارێن نامئے شُگرا بگرێت.
”منی مرکا چِه سوتّے مان و کبرئے تها منی اێر رئوگا چۆنێن پایدگے؟ زانا، هاک ترا ستا دنت؟ جارَ جنت که تئو وپادار ائے؟
او هُداوند! تئو اے دیستگ، چُپّ و بێتئوار مبئے. هُداوندا! چه من دور مبئے.
”او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن، ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے. چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن، دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.
گۆن هُدایا که منی تلار اِنت گوَشان: ”چیا منا شمُشتگِت؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟“
او منی بادشاهێن هُدا! منی پریاتا بِشکن، چیا که تئیی گوَرا دْوا کنان.
مئیل که هار منا اَنگِرّ کننت، یانکه جُهلانکی منا اێر برنت، یا منی سرا کَلّ وتی دپا ببندیت.
من هُدایا تئوارَ کنان و په کُمکا هماییا گوانکَ جنان، منی پریات گۆن هُدایا اِنت و آ منی آوازا گۆشَ داریت.
او هُدا! بێتئوار مبئے، هامۆش مبئے و هُشکا مَنِند، او هُدا!
جُهلێن تَهتَرونئے تها دئوری دات و تَهتَرونئے دپی کُبل کرت و مُهر جت که تان اے هزارێن سال پوره مبنت، آ دگه برے کئومان رَد دات مکنت. چه هزارێن سالان و رند، اَلّما شئیتان په کَمُّکێن وهدێا آزات کنگَ بیت.