7 او هُداوند! وهدے پریاتَ کنان منی تئوارا بِشکن، منی سرا رهم کن و پَسّئو بدئے.
او هُداوند! منی هُدا! منی چارگا بکن و پَسّئو دئے! چمّانُن رُژنا کن، اگن نه، مرکئے وابا وپسان.
تئو منی مۆتک ناچ و سُهبتے کرت، سوگی گُد و پۆشاک در کرت و منا گۆن شادمانیا پۆشێنت،
چیا که زِندُن گَمان وارتگ و اُمر نالگان، چه منی گناها، تاگتے په من پَشت نکپتگ و هَڈّ و بندُن پوسّان اَنت.
او منی دادرسێن هُدا! پَسّئو بدئے وهدے پریاتَ کنان. سکّی و سۆریانی وهدا منی دست و بانُزلِت پَچ کرتنت. منا مِهر و رهمت بَکش و دْوایانُن گۆش دار.
او منی بادشاهێن هُدا! منی پریاتا بِشکن، چیا که تئیی گوَرا دْوا کنان.