8 او هُداوند! منا تئیی لۆگ سَکّ دۆست اِنت، تئیی شان و شئوکتئے جاگه.
وتی هُداوندێن هُدائے لۆگئے هاترا تئیی آباد بئیگئے لۆٹۆک آن.
وهدے وتی دلئے دردان درشانَ کنان، هئیالا کپان که چِه پئیما مزنێن مُچّیئے همراه اتان، جشنئے مزنێن مُچّیئے و گۆن شادهیئے کوکّار و شُگرگزاریئے سئوتان دێم په هُدائے لۆگا آیانی رهشۆن اتان.
تئیی بارگاهئے یک رۆچے گهتر اِنت چه دگه جاگهێئے هزاران رۆچا، چه بدکارانی تمبوانی تها آرامێن زندێئے گوازێنگا منا وتی هُدائے درگاهئے دپا اۆشتگ دۆسترَ بیت،
سئیمی رۆچا، آیان ایسّا مزنێن پرستشگاهئے پێشگاها در گێتک که اۆدا آ، شَریَتئے زانۆگرانی نیاما نِشتگاَت، آیانی هبران گۆش دارگا اَت و چه آیان جُست و پُرس کنگا اَت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”شما چێا منی شۆهازا بوتگێت؟ زانا، نزانتگۆ که من باید اِنت وتی پتئے کارانی رندا ببان؟“