20 منی زِندا بپهرێز و برَکّێن، مئیل که شرمندگ ببان، چیا که تئیی باهۆٹ و مئیار آن.
هُداوند ترا چه هر بدیا دورَ داریت، تئیی زِندئے نِگهپان اِنت،
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.
منا چۆ وتی چمّا بسمبال و وتی بانزُلانی ساهگا چێر بدئے،
منی زِندئے نگهپانیا بکن که تئیی دۆستدار آن، وتی هزمتکارا برَکّێن که تئیی سرا تئوکلَ کنت.
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
هما وهدا که اِسْتیپانا سِنگسار کنگا اَتنت، اِسْتیپان دْوا کنانا گوَشگا اَت: ”او هُداوندێن ایسّا! په منی نَدریگێن ساهئے زورگا رزامند باتئے.“