16 وتی دێما گۆن من بکن و منا رهمت ببَکش، چیا که من بێکَس و سِتَم دیستگێنے آن.
چێا که من نێزگار و هاجتمندے آن و دلُن باتنا ٹَپّیگ اِنت.
دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن، انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.
ارواه منی درونا نِزۆر اِنت و دلُن مان باتنا هئیران.
گڑا وتی گُناهُن تئیی درگاها مَنِّت و وتی ناپرمانیانُن چێر ندات. گوَشتُن: ”وتی گناه و سرکَشیان هُداوندئے گوَرا مَنّان“ و تئو منی گناهئے مئیارباری بَکشت. اۆشت...
او هُدا! تئو مارا یله کرتگ و مئے سنگر پرۆشتگاَنت، هِژمناک بوتگئے، بله نون گۆن ما وَشّان بئے.
او هُداوند! وتی دلگۆشا گۆن من کن و منا پَسّئو دئے، که گریب و مهتاجے آن.
دێما گۆن من تَرّێن و منی سرا رهم کن، وتی هزمتکارا زۆر و واک بِبَکش و وتی مۆلدئے چُکّا برَکّێن.
او مئے هُدا! نون وتی هِزمتکارئے دْوا و پریاتا گۆش دار. په وَتیگی بچار و وتی وئیرانێن پرستشگاهئے نێمگا وتی دێما رُژنا کن، او هُداوند!