13 آ وتی رۆچان په سێری و هزگاریَ گوازێنیت و آییئے چُکّ و اۆبادگ زمینئے میراس برۆکَ بنت.
آییئے نَسل و اۆبادگ زمینئے سرا پُرزۆرَ بنت، برکت نێکدلانی پدرێچا رسیت.
تئیی نێکی چنکدر باز اِنت، که په هُداتُرسان اَمبارِت کرتگ و بَنی آدمانی چمّانی دێما په همایان پوره و سَرجم کرتگ که تئیی باهۆٹَ بنت.
آ چه تئیی بارگاهئے سررێچێن نیامتان سێرَ بنت و چه وتی لزّتانی کئورا آیان سێراپَ کنئے.
نرمدل مُلکا میراسَ برنت و چه وشّێن سُهل و اێمنیا شادکامیَ کننت.
اَلّما، آیان که هُداوند برکتَ دنت مُلکا میراسَ برنت، بله آیان که نالتَ کنت، گار و بێگواهَ بنت.
مُدام دَسپَچ اِنت و په آسانی وامَ دنت، چُکّی برکتَ کارنت.
پهرێزکار مُلکا میراسَ برنت و تان اَبد همۆدا جهمنندَ بنت.
هُداوندئے ودارا بئے و هماییئے راها بۆشت، که ترا په مُلکئے میراس برگا سرپرازَ کنت، وتَ گندئے که بدکار چۆن گُڈّگَ بنت.
چیا که بدکار گُڈّگَ بنت، بله آ که هُداوندئے ودارا اَنت مُلکا میراسَ برنت.
اَرواهُن اَنچش سێرَ بیت چۆ که یکّے وشّێن وراکے بوارت و دَپُن گۆن شادمانێن لُنٹان ترا نازێنیت.
مُلک آییئے هزمتکارانی پُشتپَدئے میراسَ بیت و آییئے نامئے دۆست دارۆک اۆدا جهمنندَ بنت.
بَهتاور اَنت هما که نَرمدل و مهربان اَنت، چێا که زمینئے میراسدار هما بنت.
هُداوندئے اے لبز و کئول اێوَک و تهنا په شما نهاِنت، په شمئے چُکّ و اۆبادگ و آ دگه دورێن هَند و دَمگانی هما مردمان اِنت هم، که مئے هُداوندێن هُدا آیان وتی کِرّا تئوارَ کنت.“
منی هُدا شمئے هر زلورتا وتی جندئے پُرشئوکتێن مال و هستیئے هسابا و ایسّا مَسیهئے برکَتا پورهَ کنت.
پمێشکا: ”آ کَس که زِندمانئے واهگدار اِنت و وشّێن رۆچ گِندگَ لۆٹیت، آییئے زبان چه بدیا دور ببیت و لُنٹ چه مَکر و پرێبا؛
بله ما نۆکێن آسمان و زمینئے اِنتزار و ودارا اێن که آیانی تها اَدل و راستی هاکمَ بیت. چێا که اے هُدائے لَبز و واده اِنت.