7 او دروازگان! وتی سرا بُرز بدارێت. او کوَهنێن در و دپیگان! وتا په شاهگانی پَچ کنێت، تانکه مزنی و شانئے بادشاه بگوَزیت.
’هُداوند! جاه جن و وتی آسودگیئے جاگها بیا گۆن وتی زۆرئے اَهد و کَرارئے پێتیا.
او هُداوند! بادشاه چه تئیی زۆرا شادمانیَ کنت و چه تئیی رَکّێنگا اِنت که اینچُک گَل و بال اِنت.
چه تئیی بَکشاتگێن کامرانیان، آییئے شان و مڑاه مزن اِنت، آییارا شئوکت و مزنی داتگ.
آسمان آییئے اَدلئے جارا جننت و سجّهێن کئوم آییئے شان و شئوکتا گندنت.
اَنچُش که هُداوندێن ایسّایا گۆن آیان وتی هبر هلاس کرتنت، آسمانا برگ بوت و هُدائے راستێن نێمگا نِشت.
او منی براتان! شما که مئے مَزَنشانێن هُداوند ایسّا مَسیهئے باوَرمند اێت، مردمانی نیاما پَرک و پێر کرتَ نکنێت.
هما مَسیه که آسمانا شتگ و نون هُدائے راستێن نێمگا نِشتگ و پرێشتگ و زۆر و واک، هماییئے دستئے چێرا اَنت.
گۆن مئے هُداوند و رَکّێنۆک ایسّا مَسیهئے رهمت و زانتا، رُست و رُدۆم گِران ببێت. شان و شئوکت انّون تان اَبد، هماییا برسات. اَنچُش بات. آمین.
”مئے هُداوند و مئے هُدا! تئو شان و شئوکت، اِزّت و زۆرَ کرزئے، چێا که تئو سجّهێن چیزّ اَڈّ کرتگاَنت و سجّهێن چیزّ چه تئیی واهگا جۆڑ بوتگ و هستاَنت.“