2 منا سرسبزێن چَراگاهانَ واپێنیت و په آرامێن آپان سرَ کنت.
کئورے هست که جۆیی هُدائے شهرا شادمانَ کننت، بُرزێن اَرشئے هُدائے پاکێن جاگها.
آ اێلیما آتکنت. اێلیما آپئے دوازده چَمّگ و هپتاد بُن مَچّ هستاَت. اۆدا آپئے کرّا اُردِش کرت.
چُش هم منا گوَشتی: ”کار هلّتنت. بِندات من آن و هلاسی من آن، بُنگێج و آسر. هما که تُنّیگ اِنت، من آییا چه زِندئے چَمّگا مُپت و بے زرّا آپَ دئیان.
رندا پرێشتگا منا زِنداپئے کئور پێش داشت که چۆ بلۆرا ساپ اَت. چه هُدا و گوَرانڈئے تَهتا در آیگا اِنت و
پاکێن روه و بانۆرَ گوَشنت: ”بیا.“ هما که اِشکنت، بِلّ گوَشیت ”بیا.“ هما که تُنّیگ اِنت، بِلّ کئیت، هما که لۆٹۆک اِنت بِلّ چه زِنداپا مُپت و بے زرّا زوریت.
چێا که تَهتئے نیاما اۆشتاتگێن گوَرانڈ، اِشانی شپانکَ بیت و اِشان زِنداپئے چَمّگانی راها پێشَ داریت و هُدا چه اِشانی چمّان هر اَرسا پَهکَ کنت.“