26 بێکِبر و دَربێش وراکَ ورنت و سێرَ بنت و آ که هُدایا شۆهازَ کننت آییا نازێننت. شمئے دل تان اَبد زندگ بات.
هما اِنت که تُنّیگان سێراپَ کنت و گُژنگان چه شرّێن وراکا سێرلاپ.
گۆن هُداوندا وتی کئولان پورهَ کنان، آییئے سجّهێن کئومئے دێما.
گۆن هُداوندا وتی کئولان پورهَ کنان، آییئے سجّهێن کئومئے دێما،
تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتُن وتی دلا چێر نداتگ، تئیی وپاداری و نجاتبکشیئے بارئوا هبرُن کرتگ و چه مزنێن دیوانا تئیی مِهر و وپااُن نپۆشێنتگ.
بله آ که تئیی شۆهازا اَنت سجّهێن تئیی بارگاها شادهی کنات و گَل و بال باتنت، آ که تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتِش دۆست اِنت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت.“
وتی شُگرگزاریئے کُربانیگا هُدایا پێش کن و وتی کئولا گۆن بُرزێن اَرشئے هُدایا پوره کن.
بێکِبر و دَربێش اے چیزّا که بگندنت گَل و شادانَ بنت. او هُدائے شۆهاز کنۆکان! زندهدل باتێت.
بله هرکَس که منی داتگێن آپا بوارت، هچبر تُنّیگَ نبیت. چێا که آ آپا که منَ دئیان، اگن کَسے بوارتی، چه آییئے درونا آپئے چَمّگے بُجیت که اَبدمانێن زِندَ بکشیت.“