23 شما، او هُداتُرسان! آییا بنازێنێت. او آکوبئے سجّهێن چُکّ و اۆبادگان! آییا اِزّت و شان بدئیێت. او اِسراییلئے پدرێچان! آییئے هئیبتا بچارێت.
که تئیی گچێن کرتگێنانی وشبهتیا بگندان، که تئیی کئومئے شادمانیا هئوار ببان و تئیی مهلوکئے همراهیا پَهر بکنان.
من چه وتی زبانا هُداوندئے سکّ باز شُگرا گِران، بازێن مردمێئے دێما آییا ستا کنان.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چه دلئے جُهلانکیا هُداوندئے شُگرا گران، نێکدلانی دیوانا، مُچّیئے نیاما.
او هُداتُرسان! هُداوندئے سرا تئوکل کنێت، هما شمئے کُمکّ و اِسپَر اِنت.
همایان برکتَ دنت که هُداوندئے تُرس آیانی دلا اِنت، مزنێن و کَسانێنان، یکّ پئیما.
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
آیۆکێن نَسل آییئے هزمتا بنت، دێمی پدرێچ هُداوندئے بارئوا سهیگ کنگَ بنت و
پادُن تچک و ساپێن جاگهے اێر اِنت، مزنێن دیوانان هُداوندا نازێنان.
سجّهێن زمین چه هُداوندا بترسیت، جهانئے سجّهێن مردم آییا اِزّت بدئینت.
گڑا مزنێن دیوانا تئیی شُگرا گران، مردمانی مزنێن مُچّیا ترا ستا کنان.
آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت هما منا شان و شئوکتَ دنت، په وت راهے تئیارَ کنت و من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“
گۆن تمانێن دلے تئیی شُگرا گران، او هُداوند، منی هُدا! تئیی ناما تان اَبد شان و شئوکتَ دئیان
آییئے مِهر و رهمت، هما سجّهێنانی پُشت در پُشتا مانیت که آییئے تُرسِش دلا هستاِنت.
شپانکان، هرچے که اِشکتگ و دیستگاَت، په آیان هُدایا سِپَت و سَنا کنان پِر ترّتنت، چێا که اے سجّهێن هما ڈئولا اَتنت که گۆن آیان گوَشگ بوتگاَت.
کئے اِنت که چه تئو نتُرسیت، او هُداوند! کئے اِنت که تئیی ناما شئوکتَ ندنت؟ چێا که تهنا تئو پاک ائے. سجّهێن کئومَ کاینت و تئیی بارگاها ترا پرستشَ کننت، چێا که تئیی آدلێن کار زاهر بوتگاَنت.“