2 او منی هُدا! سجّهێن رۆچا پریاتَ کنان و تئو پَسّئوے ندئیئے، سجّهێن شپا هم، بله آرامَ نگِران.
شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
او هُداوند! لشکرانی هُدا! تان کدێن هِژمئے آسا وتی کئومئے دْوایانی سرا گوارانَ بئے؟
او هُداوند! او منی رَکّێنۆکێن هُدا! شپ و رۆچ تئیی بارگاها دْوا و پریاتَ کنان.
یلهای داتنت و سئیمی رندا پدا په دْوا کنگا شت و هما دْوایی کرت.
نون بارێن هُدا گۆن وتی گچێن کرتگێنان، که شپ و رۆچ گۆن آییا په وتی هَکّا پریاتَ کننت، هَکَّ نکنت؟ په آیانی هَکرَسیا دێرَ کنت؟
هما وهدا یکّ رۆچے، ایسّا په دْوا کنگا کۆها شت و سجّهێن شپی گۆن هُدایا په دْوا گوازێنت.
ما شپ و رۆچ چه دلئے جهلانکیا دْوا کنێن که شمارا پدا بگِندێن و هر چیزّے که شمئے ایمانئے تها کَمّ اِنت، آییا سرجم بکنێن.
من شپ و رۆچ که وتی دْوایانی تها مُدام ترا یاتَ کنان، هُدائے شُگرا گِران، هما هُدا که من گۆن پاکێن زمیرێا آییئے پَرستِش و هزمتا کنان، اَنچۆ که منی پت و پیرُکان کُرتگ.