14 چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگاَنت. دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.
وتی سجّهێن هڈّان شمار کرتَ کنان. آیان وتی ٹێلگ په من سکّ کرتگاَنت،
چیا که زِندُن گَمان وارتگ و اُمر نالگان، چه منی گناها، تاگتے په من پَشت نکپتگ و هَڈّ و بندُن پوسّان اَنت.
دپا په من پَچَ رێچنت و گوَشنت: ”هه، هه، هه! گۆن وتی چمّانِن دیستگ!“
اَنچش که دوتّ بالَ کنت اِشان بتاچێن، اَنچش که مۆم آسئے دێما آپَ بیت، بدکار هُدائے درگاها گار و گُمسار باتنت.
نون بادشاهئے دێم زرد ترِّت و آییا اَنچێن تُرسے دلا کپت که سْرێنئے بند و بۆگی شُل بوتنت و کۆنڈی اَنچۆ لَرزِتنت که گۆن یکدومیا لگّتنت.
گۆن آیان گوَشتی: ”سکّ پرێشان آن، گَم و اَندۆهان منا مَرکیگ کرتگ، شما اِدا بدارێت، مئوپسێت و منی همراهیا آگه و هُژّار بێت.“
آ، یکّ گران و جانسۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت.
انّون منی دل پرێشان اِنت، من چے بگوَشان؟ بارێن بگوَشان: ’او منی پت! منا چه اے دمان و ساهتا برَکّێن‘؟ نه، هبر اِش اِنت که منی آیگئے مُراد و مکسد همے دمان و ساهت بوتگ.