13 وتی پْراهێن دپِش په من پَرُّپتگ، گُرّۆک و دِرّۆکێن شێرانی پئیما.
آ شێرێئے پئیما اَنت که په شکارا شُدیگ اِنت، ورناێن شێرێئے پئیما که کمینا نِشتگ،
منا چه شێر و مزارانی دپا نجات بدئے، که تئو منا چه وَهشیێن کاییگرانی کانٹان رَکّێنتگ.
هرکَس که منا گندیت کلاگ و ریشکند کنت. دپا چۆٹَ کننت، سرا سُرێننت و گوَشنت:
او هُداوند! تان کدێنَ نندئے و چارئے؟ منی اَرواها چه آیانی سِتما برَکّێن، منی یکّێن زِندا چه شێرانی دپا.
دپا په من پَچَ رێچنت و گوَشنت: ”هه، هه، هه! گۆن وتی چمّانِن دیستگ!“
اگن نه، آ منا شێرانی پئیما دِرّنت، چُنڈ چُنڈَ کننت و منا رَکّێنۆکے نبیت.
گران و سنگین و هُژّار ببێت، چێا که شمئے دژمن، شئیتان، چۆ شێرا گُرّان اِنت و شۆهازا اِنت که کجا شکارے برسیتی تان بدِرّیت و اێری ببارت.