4 آییا چه تئو زِند لۆٹت و تئو بَکشات، رۆچانی دْراجی، اَبد تان اَبد.
منا زندگ بدار که ترا بنازێنان و تئیی هُکم منا مدت کناتنت.
تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان، که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
او هُداوند! منی هُدا! منی چارگا بکن و پَسّئو دئے! چمّانُن رُژنا کن، اگن نه، مرکئے وابا وپسان.
چۆ که هِرمۆنئے نۆدان که سَهیونئے کۆهانی سرا شَنزنت. چێا که اۆدا هُداوندا وتی برکتئے پرمان داتگ، زِند، تان اَبد.
بادشاهئے نام نمیران بات، تان رۆچَ دْرپشیت نام و تئواری بمانات. سجّهێن کئوم چه آییا برکت بگراتنت و آییا مبارک بگوَشاتنت.
تان اَبد آییئے نسلا برجاهَ داران، آییئے بادشاهیئے تَهتا آسمانئے رۆچانی هسابا.
آییا چه دْراجێن اُمرے سێراپَ کنان و هُدایی نجاتا آییا پێشَ داران.“
من زندگێن آن. من مُرتگاَتان و بچار، نون زندگ آن، اَبد تان اَبد. مرک و مُردگانی جهانئے کِلیت منا گۆن اَنت.