3 چیا که گۆن بازێن برکتانی دئیگا په آییئے وشّآتکا در آتکگئے و تاجے چه اَسیلێن تلاها سرا داتِت.
سکّی و سۆریانی رۆچا، منی دێما در آتکنت، بله هُداوند منی پُشت و پناه اَت.
تئیی سۆب و پێرۆزیا گۆن شادمانی کوکّار بکنێن و وتی بئیرکا تئیی نامئے سرا بُرزاد بچنڈێنێن. هُداوند تئیی سجّهێن دَزبندیان پوره و سَرجم بکنات.
تئیی نێکی چنکدر باز اِنت، که په هُداتُرسان اَمبارِت کرتگ و بَنی آدمانی چمّانی دێما په همایان پوره و سَرجم کرتگ که تئیی باهۆٹَ بنت.
هُدا په من مهربان اِنت و منی کُمکا کئیت، دژمنانی سرا وتی پێرۆزیا گندان.
”کئیا آییارا چیزّے داتگ که بَدلا چیزّے بگیپت؟“
یا که آییئے مهربانی و سبر و تهمبُلئے گنجا بےارزشَ زانئے و اے چیزّا سَرپدَ نبئے که هُدائے مهربانیئے مکسد همش اِنت که ترا دێم په تئوبه کنگا بِبارت؟
آییئے چمّ چۆ رۆکێن آسا اَتنت و بازێن تاجے سرا اَتی. آییئے سرگئے سرا نامے نبشته اَت که آییئے جندا اَبێد، دگه کَسّا اے نام نزانت.