13 او هُداوند! گۆن وتی زۆر و توانا اَنچش مزنشان باتئے. تئیی واک و کدرتا ستا کنێن و نازێنێن.
کئے مئے هُداوندێن هُدائے ڈئولا اِنت؟ مئے هُدا بُرزاد، وتی بادشاهی تهتا نِشتگ.
هُداوند زندگ اِنت. په منی تلارێن هُدایا نازێنک. منی رَکّێنۆکێن هُدایا شان و شئوکت بات.
”وتا بدارێت و بزانێت که من، هُدا آن، کئومانی سرا هُکمران و جهانا هاکم.“
او هُدا! آسمانانی سرا باتئے، تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.
تئیی بادشاهی بیایات. تئیی واهگ و اِراده زمینئے سرا هم هما ڈئولا سَرجم بات که آسمانا سَرجمَ بیت.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘
گوَشتِش: ”پُرواکێن هُداوندێن هُدا! ما تئیی شُگرا گرێن، هما که هستاِنت و هست بوتگ، چێا که تئو وتی مزنێن زۆر و واک دستا گپتگ و هُکمرانی بِندات کرتگ.
آییئے سرا شادهی کنێت، او آسمانان! شادهی کنێت، او هُدائے پَلگارتگێن مردمان، او کاسِد و پئیگمبران! چێا که هُدایا اِشیئے دادرسی هما پئیما کرتگ که اِشیا گۆن شما کرتگ.