5 تئیی سۆب و پێرۆزیا گۆن شادمانی کوکّار بکنێن و وتی بئیرکا تئیی نامئے سرا بُرزاد بچنڈێنێن. هُداوند تئیی سجّهێن دَزبندیان پوره و سَرجم بکنات.
پهرێزکارانی تمبوانی تها سۆبێن بئیگ و شادمانیئے کوکّار اِنت: ”هُداوندئے راستێن دستا مزنێن کارے کرتگ.
بله تئیی مِهرئے سرا تئوکلَ کنان، دلُن گَل و بالَ بیت که تئو منا رَکّێنتگ.
پدا هم آوازِش سَرجمێن زمینا شنگ و تالانَ بیت و هبرِش تان جهانئے گُڈّی مرز و سیمسرانَ رسنت. په رۆچا، هُدایا آسمانا تمبوے بستگ،
او هُداوند! بادشاه چه تئیی زۆرا شادمانیَ کنت و چه تئیی رَکّێنگا اِنت که اینچُک گَل و بال اِنت.
چیا که گۆن بازێن برکتانی دئیگا په آییئے وشّآتکا در آتکگئے و تاجے چه اَسیلێن تلاها سرا داتِت.
گڑا منی اَرواه هُداوندئے بارگاها شادهیَ کنت و په وتی رکّگا لزّتَ بارت.
بله اَنگت بئیرکِت په هُداتُرسان بُرزاد کرتگ تانکه یکجاه ببنت و چه دژمنئے کمانا برکّنت. اۆشت...
تانکه تئیی سجّهێن ستا و تئوسیپان سَهیونئے جنکئے دروازگانی دێما برجاه داران و شادمانی بکنان که تئو منا رَکّێنتگ.
موسّایا کُربانجاهے اَڈّ کرت و آییئے نامی کرت ”هُداوند منی بئیرَک اِنت“.
منی روه گَلا بال اِنت، که هُدا منی رَکّێنۆک اِنت.