6 ”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
او هُدا! تئیی بادشاهی تهت مُدامی و اَبدمان اِنت، تئیی بادشاهی اَسا، اَدل و اِنساپئے اَسا اِنت.
هُدا چه سَهیونا که زێباییئے کمال اِنت، وتی نورا دْرپشانَ کنت.
یَهودائے کَبیلهی گچێن کرت، سَهیونئے کۆه، که دۆست اَتی.
من هم آییا وتی مسترێن چُکَّ کنان، جهانئے مسترێن بادشاه.
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”آسمان و زمینئے سجّهێن زۆر و واک منی دستا دئیگ بوتگ.
رندا من چارت تَه هما گوَرانڈ سَهیونئے کۆهئے سرا اۆشتاتگ و یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردمی گۆن که آییئے و آییئے پتئے نامِش پێشانیگئے سرا نبشته اِنت.