1 آ دگه کئوم په چے شۆرشَ کننت و راج چیا مُپت و ناهودگێن پندلَ سازنت؟
من آیان هاکَ کنان و گواتا دئیان، دَمک و کوچهانی گِلئے پئیما چنڈان.
هرچُنت که تئیی هلاپا پلیتێن شئوربندی بکننت و بدێن رپک و پندل بسازنت بله سۆبێنَ نبنت،
کئوم شۆرشَ کننت و هکومت سرشکونَ بنت، آ وتی تئوارا بُرزَ کنت و زمین آپَ بیت.
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
او هُداوند! ترا کئومانی نیاما ستا کنان و په تئییگی کَبیلهانی نیاما سئوتَ جنان.
وتی دژمنانی کوکّاران مشمۆش، دژمنانی شۆرشا که مُدام بُرزاد اِنت.
تئیی کئومئے هلاپا په چالاکی پندلَ سازنت و تئیی گرانکَدرێنانی هلاپا شئور و سلاهَ کننت.
بله وهدے باگپانان آییئے چُکّ دیست، وتمانوتا گوَشتِش: ’باگئے میراسدار همِش اِنت، بیاێت بکُشێنی تان اِشیئے مِلک و میراسئے هُدابُند وت ببێن.‘
آییا درکئومێن مردمانی دستا دئینت و هما درکئوم، کَلاگیَ گرنت، بےاِزّتیَ کننت و سر و دێما تُهیَ جننت،
آ باز وشّ بوتنت و شئورِش کرت که آییا چیزّے زَرّ بدئینت.
اے دگه مردم هم گۆن بوت و پولُس و سیلاسئے دێما اۆشتاتنت. شهرئے مستران پرمان داتنت که پولُس و سیلاسئے پُچّان بکَشّنت و آیان لَٹّ بجننت.
گۆن اے هبرانی اِشکنگا، دیوانئے باسک اَنچُش زهر گپتنت که په آیانی کُشگا پاد آتکنت.
اے گۆن گوَرانڈا جنْگَ کننت بله گوَرانڈ اِشان پرۆشَ دنت، چێا که آ، هُداوندانی هُداوند و بادشاهانی بادشاه اِنت و هما که گۆن آییا گۆنَ بنت، آییئے تئوار جتگێن، در چِتگێن و وپادارێن همراه اَنت.“