2 اے رۆچ په آ رۆچا هبر رئوانَ کنت و اے شپ په آ شپا زانت و هِکمت درشانَ کنت،
هُدایا گوَشت: ”آپانی نیاما کُبّهے ببیت که آپا چه آپا جتا بکنت.“
هُدایا کُبّه اَڈّ کرت و کُبّهئے چێرئے آپ چه سربُرئے آپان جتا کرتنت. اے کار بوت.
تان هما وهدا که زمین هستاِنت کِشت و کِشار و رۆن و مۆشئے وهد، سارتی و گَرمی، گرماگ و زمستان و رۆچ و شپَ نهاۆشتنت.“
او ورناێن مردێن و جنێنان، او پیرێنان، گۆن چُکّان یکجاه!
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. هُدایا آییئے پاکێن اَرشا ستا کنێت، آییئے زۆر و واکئے آسمانان.
رۆچ تئییگ اِنت و شپ هم تئیی ماه و رۆچ تئو برجاه داشتگاَنت.
انسان چیے که تئو آییئے گَموار ببئے و بنی آدم کئے اِنت که آییئے دلگۆشا بدارئے؟