13 وتی هزمتکارا چه گُروناک و پُرکِبرێن کار و کِردان بدار، مئیل که منی سرا بالادست ببنت. هما وهدا تمان و بےائیبَ بان و چه هر مزنێن گناها پاک.
هُدایا گوَشت: ”هئو! منَ زانان که تئو اے کار گۆن ساپێن دلے کرتگ و من هم ترا نهاِشت که منی گُنهکار ببئے، پمێشکا من ترا اے جنێنئے دست جنَگا نهاِشت.
هُداوند آدل اِنت، آییا اَدل و اِنساپ دۆستَ بیت، نێکدل آییئے دێما گندنت.
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
آییئے دێما تمان و بےائیب بوتگان و وتا چه گناها دور داشتگ.
منی اِسپر هُدا اِنت که نێکدلانَ رَکّێنیت.
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
بله اگن کَسێا په زانت یَکّێئے سرا اُرش کرت و کُشتی، آییا منی کُربانجاها هم پَناه نێست. چه اۆدا هم دَری کن و مَرکئے سِزایی بدئے.
پمێشکا، مُدام جُهدَ کنان که گۆن هُدا و سجّهێن مردمان منی جَبین و وجدان پاک و پَلگار ببیت.
هُدائے کَهر و سِزا هاس هما مردمانی سرا کپیت که وتی جسمئے مهارِش سِلّ و ناپاکێن واهگانی تها یله کرتگ و هچّ واک و کدرتا نمَنّنت و مانَ نئیارنت. همینچُک تَمَرْد و پُرکِبر اَنت که چه آسمانی زۆرمندانی سُبکّ کنگا تُرسِش نێست.