7 نون زمین چَنڈت و جُمب و جۆشا لَگّت، کۆهانی بێه و بُنیات هم لرزتنت، چیا که آ هِژم گپتگاَت.
هُداوندئے دێم بدکارانی هلاپا اِنت، تان آیانی یاتا چه جهانا ببُرّیت و گُمسار بکنت.
هُداوند گۆن پْرُشتهدِلان نزّیک اِنت و درُشتهروهانَ رَکّێنیت.
وتی گَزبا چه من دور کن، تان چه جهانئے یله کنگا پێسر پدا گَل ببان.“
منا چه جُهلانکێن کَلّێا در آورتی، چه گِل و گنداپا، منی پادی تلارێئے سرا اۆشتارێنت و گامی مُهر کرتنت.
پمێشکا نترسێن، تُرے زمین بجمبیت و کۆه دریائے دلا بکپنت.
یکّ اَناگت مزنێن زمینچَنڈے بوت، چێا که هُداوندئے پرێشتگے چه آسمانا اێر آتک، ڈۆکی لێٹێنت و آییئے سرا نِشت.
چه آیانی دْوایا رند، آ جاگه که اۆدا مُچّ اَتنت لَرزت، سجّهێن چه پاکێن روها سررێچ بوتنت و هُدائے هبرِش په دِلێری درشان کرت.