49 او هُداوند! پمێشکا ترا کئومانی نیاما ستا کنان و تئیی ناما نازێنان.
منی دل جَم اِنت، او هُدا! چه دلئے جُهلانکیا سئوتَ جنان و ترا نازێنان.
کئومانی نیاما تئیی شُگرا گِران، او هُداوند! درکئومانی نیاما ترا نازێنان،
هُداوند! جهانئے سجّهێن بادشاه تئیی شُگرا بگراتنت، هما وهدا که تئیی هبرا اِشکننت.
کَسے چه سَهیونا بیایات و اِسراییلا برَکّێنات. وهدے هُداوند وشبهتیا په وتی کئوما پِرَ ترّێنیت، آکوب گَل و بالَ بیت و اِسراییل شادهیَ کنت.
تانکه منی اَرواه ترا ستا بدنت و بێتئوار مبیت. او هُداوند، منی هُدا! تان اَبد تئیی شُگرا گران.
او هُداوند! ترا کئومانی نیاما ستا کنان و په تئییگی کَبیلهانی نیاما سئوتَ جنان.
هُدائے سِپَت و سَنایا رَند، دێم په زئیتونئے کۆها راه گپتنت.
تانکه دَرکئوم، هُدایا په آییئے رَهمتان ستا و سنا بکننت. اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا ترا کئومانی نیاما ستا کنان و تئیی ناما نازێنان.“
هُدائے بارگاها، هما هُدا که هر چیزّا زندَ بَکشیت و ایسّا مَسیهئے بارگاها، هما مَسیه که پُنتیوس پیلاتوسئے دێما وتی شاهدیئے تها نێکێن اِکراری کرت، من ترا هُکمَ دئیان که