43 تئو منا چه مردمانی جنْگ و چۆپانَ رَکّێنئے و کئومانی سردارَ کنئے، هما مردم منی هزمتا کننت که منِش پجّاهَ نئیاران.
موآب دَسشۆدی تْرَشت، اِدومئے سرا وتی سواسا چگلَ دئیان و پیلیستیَهئے سرا وتی پێرۆزیئے گوانکا جنان.“
وتی راستێن نێمگا نادێنت و سرۆک و رَکّێنۆک کرت، تانکه اِسراییلئے کئوما تئوبه و گناهانی پهِلّیئے مۆه برسیت.
اِشئیا نَبی هم گوَشیت: ”یَسّیئے ریشّگَ رُدیت، هما که پادَ کئیت تان دَرکئومانی سرا بادشاهی بکنت، آییئے سرا دَرکئوم اُمێتَ بندنت.“
منا بَسّ هما کارانی بارئوا هبر کنگئے تَهْم و جُریت هستاِنت که مَسیها چه منی دستا، بزان چه منی هبر و کاران، کرتگاَنت تان دَرکئوم پَرمانبردار ببنت.
بله نون پاشک و پَدّر بوتگ و گۆن اَبدمانێن هُدائے هُکم و پرمانا چه نَبیانی نبشتانکان دَرکئومانی نیاما پَجّارێنگ بوتگ، تان سجّهێن کئوم باور بکننت و بمَنّنت.
پێسرا شما کئومے نهاتێت بله انّون هُدائے کئوم اێت. پێسرا شمارا هُدائے رهمت نرَستگاَت بله انّون آییئے رهمت شمارا گۆن اِنت.
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“