20 هُداوندا په منی پهرێزکاریا گۆن من نێکی کرتگ، منی دستانی پاکیئے مُزّ بَکشاتگ،
وتی تنگیان گۆن هُداوندا پِریاتُن کرت، آییا منا پَسّئو دات و آزات کرت.
هُداوندا منی پهرێزکاریانی مُزّ داتگ، آییا منی دستانی پاکی دیستگ.
هما که دلی ساپ و دستی پاک اِنت، هما که وتی اَرواها دێم په ناهودگیا نترّێنیت و درۆگێن سئوگندَ نئوارت.
او هُداوند! وتی دستان بێگناهیئے تها شۆدان و تئیی کُربانجاهئے سرا چهرَ وران،
او هُداوند! منی سرا رهم کن چیا که پرێشان آن، چمُّن چه گَم و اندۆهان نزۆر بوتگاَنت، جسم و اَرواه هم.
مردمَ گوَشنت: ”البت که په پهرێزکارا مُزّے هست، هُداے هست که زمینئے سرا دادرسیَ کنت.“
او هُداوند، منی هُدا! اگن من چُشێن کارے کرتگ و دستُن گناهێا مێن اِنت،
بِلّ که هُداوند په کئومان شئور و هُکم ببُرّیت. او هُداوند! گۆن منی راستی و تچکیا، وتی دادرسیا منی پهرێزکاریانی سرا بکن.
تانکه تئیی داتگێن هئیرات سرپۆش و چێراَندری ببیت. گڑا تئیی آسمانی پت، که چێرێنانَ گِندیت، تئیی مُزّا دنت.