16 آییا چه بُرزادا دست شهارت و منا گپتی، چه زیادهێن آپا منا در آورتی و
دستا چه بُرزاد شهار، منا آزات کن و برَکّێن چه بازێن آپان، چه درامدانی دستان،
تئو منا چه مردمانی جنْگ و چۆپانَ رَکّێنئے و کئومانی سردارَ کنئے، هما مردم منی هزمتا کننت که منِش پجّاهَ نئیاران.
پمێشکا، تان وهد و مۆه اِنت، هر هُدادۆست تئیی گوَرا دْوا بکنت، وهدے هارێن آپ چستَ بنت، هچ پئیما په آییا سر بوتَ نکننت.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
چُکّ که رُست و کمّے مستر بوت، ماتا پِرئونئے جنکّئے کرّا آورت. پِرئونئے جنکّا چُکّ زرت و وتی چُکّ کرت. آییئے نامی موسّا کرت، گوَشتی: ”اے من چه آپا کَشِّتگ.“
نون پرێشتگا منا گوَشت: ”هما آپ که تئو دیستنت، همۆدا که کَهبگ نِشتگ، کئوم، مُچّی، راج و زبان اَنت.