13 هُداوندا چه آسمانا گْرندِت و بُرزێن اَرشئے هُدایا چه تپتگێن سِنگ و آچشێن اَنگَران وتی تئوار سر دات.
آپ چه تئیی نِهِرّان جِستنت، چه تئیی گْرندانی تئوارا بالِش کرت،
بدکارانی سرا اَنگَر و گۆکُرتَ گوارێنیت، آیانی جام و پیالهئے بَهر، سۆچاک و لوارێن گوات اِنت.
رۆکێن اِشکرِش سرا رِچات، آسا دئور دئیگ باتنت و پوجگلێن کَڈّان بُڈّاتنت و هچبر در آتک مکناتنت.
آیانی رمگی په ترۆنگل کُشتنت و دَلوَت، په گْرند و گْرۆک.
وهدے سجّهێن مردمان دیست که گْرند و گِرۆک اِنت و کرنائے تئوار اِنت و دوتّێا کۆه پۆشِتگ، چه تُرسا لَرزِت و دور اۆشتاتنت.
ترۆنگلا گوَرت و ترۆنگلئے وهدا گِرۆکا په دَمانے هم بَسّ نکرت. اَنچۆ ترۆنگل بوت که مِسرا پێسرا هچبر نبوتگاَت، چه هما وهدا که مِسر مُلکے جۆڑ بوتگ.
مردمانی هما رُمب که اۆدا اۆشتاتگاَت، گۆن اے تئوارئے اِشکُنگا گوَشتِش: ”اے گْرندئے تئوار اَت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ”پرێشتگێا گۆن اِشیا هبر کرت.“
پدا من اَنچێن تئوار اِشکت که چۆ مزنێن مُچّی و بازێن آپ و تْرندێن گْرندانی تئوارا اَتنت که گوَشتِش: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چێا که مئے پُرواکێن هُداوندێن هُدا هُکمرانیَ کنت.
چه تَهتا گِرۆکئے شهم در آیگا اَت، گْرند و بُرزێن تئوار اَتنت و تَهتئے دێما آسئے هپت مَشَل رۆک اَت. اے مَشَل هُدائے هپتێن روه اَنت.
پدا پرێشتگا بۆسۆچ زرت، چه کُربانجاهئے آسا پُرّی کرت و زمینئے سرا دئوری دات. گْرندان گْرندِت، بُرزێن تئوار چست بوتنت، گِرۆکان جت و زمینچَنڈے آتک.