1 او هُداوند، او منی زۆر و واک! ترا باز دۆستَ داران.
او هُداوند! من تئیی هزمتکار آن، هئو، من تئیی هزمتکار آن، تئیی مۆلدئے چُکّ، تئو منا چه زمزیلان آزات کرتگ.
هُداوند منی زۆر و منی سئوت اِنت، هما منی رَکّێنۆک اِنت.
اے هُدا اِنت که منا زۆر و واکَ دنت و منی راها تمان و بےائیبَ کنت.
پهرێزکارا بازێن سکّی و سۆریَ رسیت، بله هُداوند آییا چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
گناه، بدکارا مان آییئے دلئے جُهلانکیا گوانکَ جنت، آییئے چمّان هُداتُرسی نێست.
وهدے داوودا وتی وهد و باریگا، هُدائے واهگ سَرجم کرتنت، مُرت و وتی پت و پیرُکانی ڈئولا کبر بوت و آییئے جۆن هم پوسِّت.
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.
ما مِهرَ کنێن چێا که پێسرا آییا گۆن ما مِهر کرتگ.