3 تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپپاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
هُداوند پهرێزکار و بدکارانَ چَکّاسیت، آییئے روه چه همایان نپرتَ کنت که شِرّ و شِدّتِش دۆستَ بیت.
من سئوگندے وارتگ و اے سئوگندئے سرا اۆشتاتگان که تئیی آدلێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
او هُداوند! تئو منا چکّاستگ و زانئے.
او هُدا! منا بچکّاس و منی دلا بزان، منا بچکّاس و منی پرێشانیان دلگۆش کن.
من هُداوندا نازێنان که منا شئور و سَلاهَ دنت، دلُن شپپاسان هم منا راه سۆجَ دنت.
هُداوندا! منا بچکّاس و آزمایش کن، منی دل و هئیالا چه چکّاسا بگوازێن.
گوَشتُن که ”پهرێزَ کنان تان گۆن وتی زبانا گناه مکنان. تان وهدے بدکارے منی کِرّا اِنت وتی دپا لگامَ کنان.“
او هُدا! چیا که تئو مارا چکّاسِتگ، تئو مارا نُگرهئے پئیما پلگارتگ.
اگن په دۆستێا بدیاُن کرتگ، یا که دژمنے بێمئیارا پُلتگ،
وهدے آ اۆدا رَست و هُدائے رهمتی دیست، گَل بوت و مردمی دِلبڈّی داتنت که په دل هُداوندئے وپادار و مَنّۆک ببنت.
همۆدا شپا پولُسا یکّ مَکْدونی مردے په شُبێن دیست که اۆشتاتگاَت و مِنَّت کنان اَت که ”دریایا بگوازێن، مَکْدونیَها بیا و مارا کُمکّ کن.“
ما سجّهێن باز رَدَ جنێن و ٹَگلَ ورێن. اگن کَسے چه وتی هبران ٹَگل مئوارت، تمان و کاملێن انسانے و وتی سَرجمێن جسم و جانئے مَهارا داشتَ کنت.
اے چَکّاس پمێشکا کاینت که شمئے مُهر و مُهکمێن باور ایسّا مَسیهئے زاهر بئیگئے وهدا ستا کنگ و ساڑایگ و اِزّت دئیگ ببیت. شمئے باور چه زئوال بئیۆکێن سُهر و تلاها باز گێشترَ کرزیت، بِلّ تُرے سُهر چه آسا گوَستگ.