1 او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و نالگانُن گۆش دار، دْوایانُن بِشکن، که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.
منی سکّی و سۆریئے رۆچا وتی دێما چه من چێر مدئے. وتی دلگۆشا گۆن من کن، وهدے ترا تئوارَ کنان، زوتّ پَسّئو بدئے.
منَ زانان که هُداوند په بزّگان دادرسی و په هاجتمندان اَدل و انساپَ کنت.
هُدائے بارگاها زار و پریاتَ کنان و چه هُداوندا رهمَ لۆٹان.
منی پریاتا گۆش دار که من مزنێن سکّی و سۆریان کپتگان. منا چه آ مردمان برکّێن که منی رندا کپتگاَنت، چێا که چه من زۆرمندتر اَنت.
او هُداوند! منی دْوایا گۆش دار منی پریات و زاریا بِشکن، په وتی وپاداری و اَدلئیگی منا پسئو بدئے.
هرکَس که هُداوندا تئوارَ کنت، هُداوند، آییئے نزّیکّا اِنت، هرکَس که په دل و سِتک آییا تئوارَ کنت.
هُداوندا په منی پهرێزکاریا گۆن من نێکی کرتگ، منی دستانی پاکیئے مُزّ بَکشاتگ،
تان منی تئوارا اِشکننت، پرمانَ برنت، دَرامد منی دێما وتی سرا جَهلَ کننت.
او هُدا! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، هُداناباورێن کئومێئے دێما، په منی هَکّا جاه بجن و منا چه بدکار و پرێبکارانی دستا برَکّێن،
او منی بادشاهێن هُدا! منی پریاتا بِشکن، چیا که تئیی گوَرا دْوا کنان.
بله هئو! هُدا منی کُمک کنۆک اِنت، هُداوند منی زِندئے دارۆک اِنت.
منی جسم و جانا چه هما جنگا که دێما در آتکگ په دْراهی و سلامتیَ رَکّێنیت، بِلّ تُرے بازێنے منی دێما اۆشتاتگ.
او هُدا! منی پریاتا بِشکن و منی دْوایا گۆش دار.
ترا چه زمینئے گُڈسرا گوانکَ جنان، وهدے دلُنَ دْرهیت. منا دێم په تلارێا بر که چه من بُرزتر اِنت.
بله هُدایا په راستی اِشکتگ و منی دْوائے تئواری گۆش داشتگ.
بِلّ که هُداوند په کئومان شئور و هُکم ببُرّیت. او هُداوند! گۆن منی راستی و تچکیا، وتی دادرسیا منی پهرێزکاریانی سرا بکن.
مئے بادشاها دلگۆش کن، او هُدا! وتی رۆگن پِر مُشتگێنا دلگۆش کن.
او هُداوند! وتی دلگۆشا گۆن من کن و منا پَسّئو دئے، که گریب و مهتاجے آن.
او هُداوند! منی دْوایان گۆش دار، منی پریات و زاریان دلگۆش کن.
من جنجالان کپتگان و منی زِند په مَرکا سر بوتگ.
اے مردم دپا منا سَتا دئینت، بله دلِش چه من باز دور اِنت.
وهدے ایسّایا نَتْناییل دیست که آ دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”اے تچکێن بنی اِسراییلیے و اِشیئے دلا هچّ پئیمێن رِپک و هنر مان نێست.“
او دُردانگان! اگن مئے دل و جَبین مارا مئیاربار مکنت، گڑا هُدائے گوَرا آسودگ و دلڈَڈّ اێن.